Για την κοινή γνώμη, το καλοκαίρι «είναι ήρωες, που μένουν όρθιοι, μακριά από το σπίτι τους» για 48 ή και παραπάνω ώρες και ρισκάρουν τη δική τους ζωή για τους υπόλοιπους. Τον χειμώνα από την άλλη, οι πυροσβέστες μετατρέπονται αίφνης σε «δημόσιους υπαλλήλους που παίζουν τάβλι».
Οι ίδιοι, ανεξαρτήτως εποχής, απορρίπτουν τον χαρακτηρισμό. «Ήρωες είναι οι οικογένειες μας», λέει ο Νικόλαος Τζίφας, ανθυπασπιστής πυρονόμος στον 1ο πυροσβεστικό σταθμό Πατρών, «που χάνουν τον ύπνο τους όσο εμείς δίνουμε μάχη με τις φλόγες».
Στην πύρινη κόλαση της Ηλείας το 2007, κάηκαν χιλιάδες στρέμματα και πέθαναν 44 άνθρωποι. Μία από τις πολλές τραγικές φιγούρες, ο Γιώργος Παρασκευόπουλος, έχασε όλη την οικογένειά του -4 ανήλικα παιδιά, τη σύζυγό του και τη μητέρα του- από το πύρινο μέτωπο στη Ζαχάρω.
Ο 50χρονος πυροσβέστης, αν και έχει πάρει μέρος στις επιχειρήσεις στην χτυπημένη από τον σεισμό Αθήνα του 1999, και στις μεγάλες πυρκαγιές σε Αχαΐα και Ηλεία το 2007, αρνείται διακριτικά να μιλήσει για συγκεκριμένα περιστατικά που τον «σημάδεψαν». «Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να σκεφτούμε τη δικιά μας ζωή όταν ο συνάνθρωπος μας βρίσκεται σε κίνδυνο» απαντά όταν τον ρωτάμε για τον φόβο μπροστά στις φλόγες.
Αναλυτικά η συνέντευξη που παραχώρησε:
Σκεφτήκατε κάποια στιγμή ότι ρισκάρετε τη ζωή σας και ότι δεν αξίζει τον κόπο;
Οπωσδήποτε έχω σκεφτεί ως προς τα ρίσκα που αναλαμβάνω σε κάθε πυροσβεστική επιχείρηση και δε σας κρύβω πως πάντα υπάρχει κάποιος φόβος, ο οποίος λειτουργεί πάντα ως καλός σύμβουλος και όχι ως ανασταλτικός παράγοντας για το έργο που επιτελούμε. Ας μην ξεχνάμε ότι το Πυροσβεστικό επάγγελμα είναι ένα επάγγελμα που ο κίνδυνος είναι συνυφασμένος με την καθημερινότητά μας. Δεν υπάρχει η πολυτέλεια να σκεφτούμε τη δικιά μας ζωή όταν ο συνάνθρωπος μας βρίσκεται σε κίνδυνο. Σε κάθε περίπτωση εκεί που επιχειρεί ο Πυροσβέστης όλοι οι άλλοι έχουν απομακρυνθεί.
Έχετε αισθανθεί ποτέ ξεκρέμαστος και αβοήθητος;
Το επάγγελμά μας είναι ομαδικό και η συνεργασία και η συλλογικότητα των ενεργειών μας κρίνει κάθε φορά το επιχειρησιακό αποτέλεσμα. Σε πρώτο επίπεδο τα αποτελέσματα είναι τα επιθυμητά. Όμως δυσκολεύει αρκετά την κατάστασή μας το φαινόμενο να παρατηρούνται ελλείψεις τόσο σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό όσο και σε προσωπικό. Εκεί το φιλότιμό μας αλλά και οι υπερβάλλουσες προσπάθειες μας καλούνται να αναπληρώσουν τα κενά.
Σαν παράδειγμα αναφέρω ότι από την έλλειψη μίας και μόνο σωλήνας σε δασική πυρκαγιά μπορεί η πυρκαγιά να λάβει μεγάλες διαστάσεις.
Πώς είναι να μένεις μακριά από το σπίτι σου για 48 ή και παραπάνω ώρες;
Είναι σίγουρο ότι όταν κληθείς να απουσιάζεις για 48 ή και παραπάνω ώρες από την οικογένεια σου τότε διαταράσσεται η οικογενειακή γαλήνη και ο προγραμματισμός. Ιδίως το καλοκαίρι η κατάσταση αυτή εντείνεται σε μεγάλο βαθμό και οι συνέπειες στην οικογένειά μας είναι άμεσες.
Αποδέχεστε τον χαρακτηρισμό «ήρωας» και αν όχι, γιατί;
Δεν τον αποδέχομαι γιατί επιτελώ το καθήκον μου προστατεύοντας την ζωή και την περιουσία των συνανθρώπων μου και της χώρας γενικότερα με απόλυτο επαγγελματισμό. Βέβαια σε πολλές πυροσβεστικές επιχειρήσεις για να υπάρχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα καλούμαστε να υπερβάλλουμε τον εαυτό μας και να καταβάλλουμε υπερπροσπάθεια. Αυτό μας κάνει ξεχωριστούς στα μάτια της κοινωνίας και αν κάποιος πρέπει να αποδώσει τον ανωτέρω χαρακτηρισμό σε εμάς αυτό ας κριθεί από την κοινωνία.
Ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στην καριέρα σας και η πιο συγκινητική;
Έχω να σας αναφέρω μεταξύ άλλων δύο χαρακτηριστικές περιπτώσεις και συγκεκριμένα αυτά είναι ο καταστρεπτικός σεισμός του έτους 1999 στην Αθήνα και οι δασικές πυρκαγιές στην Αχαΐα και Ηλεία το έτος 2007. Τα ανωτέρω συμβάντα ήταν ιδιαίτερα δύσκολα , πολύ υψηλής επικινδυνότητας και περιείχαν πολλά συγκινητικά περιστατικά (απεγκλωβισμοί και διασώσεις ατόμων κ.α). Τα συναισθήματα που βίωσα ήταν πολύ έντονα και εναλλασσόμενα από στιγμή σε στιγμή.
Η οικογένειά σας πώς αντιμετωπίζει τη δουλειά σας και το ρίσκο που αυτή έχει; Σας έχουν πει ποτέ να τα παρατήσετε;
Είναι σίγουρο πως η οικογένεια μου βρίσκεται συνεχώς σε ένταση και βιώνει μεγάλη αγωνία για το επάγγελμά μου. Επειδή κάθε συμβάν έχει τη δική του ιδιαιτερότητα , και πολλές φορές στην εποχή μας αυτό μεταδίδεται άμεσα από τα ΜΜΕ, πάντα θα βρω στο κινητό μου τηλέφωνο πάρα πολλές κλήσεις τόσο από τους οικείους μου όσο και από γνωστούς και φίλους. Μετά το πέρας των συμβάντων επικοινωνώ μαζί τους και προσπαθώ να τους καθησυχάσω συναισθανόμενος το άγχος που έχουν για εμένα.
Σε αυτό το σημείο και συμπληρώνοντας την παραπάνω ερώτηση, αναφορικά με τον χαρακτηρισμό «ΗΡΩΑΣ», εγώ θα ήθελα να αποδώσω τον χαρακτηρισμό αυτόν σε όλες τις οικογένειες των Πυροσβεστών.
Είδατε ποτέ κάποιον να πετάει ένα τσιγάρο ή να ανάβει φωτιά κάπου όπου απαγορεύεται; Τι κάνατε;
Δεν έτυχε μέχρι και σήμερα κάτι σχετικό αλλά σε ανάλογη περίπτωση θα έπραττα αυτά που προβλέπονται.
Θα συμβουλεύατε τα παιδιά σας να ακολουθήσουν το επάγγελμά σας;
Οπωσδήποτε θα τα συμβούλευα να ακολουθήσουν τον ίδιο δρόμο , παρά τους κινδύνους που ενέχει το επάγγελμα – λειτούργημα που επιτελούμε όλοι οι Πυροσβέστες, γιατί στο τέλος κάθε ημέρας, που έχεις προσφέρει προς τον συνάνθρωπό μας αλλά και προς την κοινωνία γενικότερα, το αίσθημα ικανοποίησης που σε διακατέχει δεν ανταλλάσσεται με κανένα άλλο. Αυτό το αίσθημα ούτε μπορείς να το υπολογίσεις ούτε να το μετρήσεις.
