Η κατάθεση ψυχής ενός ανώνυμου Πυροσβέστη.
«Στη δουλειά μου αυτό που μου αρέσει είναι η εκπαίδευση! Ναι.. ΜΟΝΟ αυτή! Ο λόγος;
Όλοι εμείς που ανήκουμε στο Πυροσβεστικό Τμήμα εκπαιδευόμαστε έτσι ώστε να είμαστε έτοιμοι για να ΜΗΝ συμβεί κάποιου κάτι ποτέ, να μπορέσουμε να ανταπεξέλθουμε (να τα βγάλουμε πέρα όπως λέμε εμείς), να ΜΗΝ κάνουμε ζημιά.
Εκπαίδευση – Κουδούνια… τροχαίο δυστύχημα. Άσκηση – Άσκηση – Άσκηση!!! Τρέχουμε, ένα είναι σίγουρο θα μας βγάλει το λάδι ο εκπαιδευτής, αλλά ποσώς μας ενδιαφέρει, είναι απλά και μόνο ΆΣΚΗΣΗ. Σε αυτή την περίπτωση δεν υπάρχει πόνος, υπάρχει μόνο ο δικός μας κόπος και αυτό δεν με νοιάζει. Μακάρι να είναι πάντοτε έτσι και ας μην χρειαστώ ποτέ εγώ. Είμαι έτοιμος, νιώθω έτοιμος, νιώθω καλά πάνω από όλα με εμένα. Μπορώ να προσφέρω, μακάρι Θεέ μου να μην χρειαστώ! Δεν το θέλω!
Η βάρδια μου ξεκινά. Πιάνω δουλεία. Έλεγχος – δοκιμές, όλα μου τα εργαλεία, όλος μου ο εξοπλισμός είναι έτοιμος. «Τα όπλα μου», μακάρι να μην σας πιάσω ποτέ στα χέρια μου. Ας μην υπάρχουν πραγματικές κραυγές.Μακάρι απόψε κανείς να μην μεθύσει και να πιάσει τιμόνι. Βοήθα Παναγία μου!Δε λέω να μην πιούν, ας πάρουν όμως ένα ταξί, ένα λεωφορείο, ένα φίλο κι ας του χαλάσουν ένα βράδι. Φίλε κοιμήσου με τη κοπέλα σου αγκαλιά στο παρκινγκ. Μην πιάσεις στα χέρια σου το τιμόνι, δεν ξέρεις, δεν έχεις ιδέα για το τι είδαν τα μάτια μου και πίστεψέ με, σίγουρα δεν θέλεις να δεις. Ούτε εγώ ήθελα.
ΚΟΥΔΟΥΝΙΑ, είναι 3:00 το πρωί… πετάγομαι αμέσως πάνω. Τρέχω. Ακούω απλά μια φωνή να δίνει οδηγίες «δυστύχημα με δύο παγιδευμένους στα φώτα τροχαίας». Οι παλμοί μου στο ζενίθ 180. Το όχημα της Πυροσβεστικής που μας μεταφέρει τρέχει και οι σειρήνες του, αχ αυτές οι σειρήνες, ουρλιάζουν σαν δαιμονισμένες. Φτάνω. Τρέχω κοντά στο αυτοκίνητο. Ο λοχίας με γρήγορες φράσεις δίνει εντολές «σταθεροποίηση οχήματος. Χειρισμός γυαλιών. Είσοδος στο όχημα. Κατάσταση τραυματισμών. ΤΩΡΑ.».
Πριν προλάβω να αρχίσω, σταματά δίπλα μου απότομα το ασθενοφόρο και ακούω το νοσοκόμο να μου λέει «Φίλε μου έχεις πέντε λεπτά να τον βγάλεις αλλιώς τον χάνουμε». Από την άλλη και πάλι ο λοχίας «αφαίρεση οροφής και δεξιού πλευρού οχήματος ΤΩΡΑ». Σε τέτοιες περιπτώσεις, με το χρόνο, πρέπει να είμαι πιο γρήγορος και από τον ίδιο το χρόνο!!! Δεν σταματώ ούτε καν για να αναπνεύσω. Δεν έχω χρόνο.
Πλησιάζοντας στο εσωτερικό του οχήματος, μυρίζει αλκοόλ. Γιατί ρε φίλε; Τι φταίνε οι δικοί σου; Το φταίει η κοπέλα σου που είναι τώρα δίπλα σου ακούνητη; Πάρε ένα ταξί! Θα έπρεπε να ήσουν αγκαλιά μαζί της και να τη κρατάς και όχι με εμένα και το νοσοκόμο να σε κρατάμε για να μη φύγεις για πάντα.
Καταφθάνει ένας συνάδελφος «αδελφός μου». Πλησιάζει στο αμάξι. Κοιτάει τη κοπέλα. Γυρνά πάνω μου με μάτια που μοιάζουν σαν να στάζει αίμα η ψυχή του. Αρχίζει να φωνάζει «Γιατί θεέ μου; Βάλε τους μυαλό σε παρακαλώ. Πόσες φορές πρέπει να τα πούμε; Δεν θέλω άλλο αίμα στα χέρια μου να τρέχει. Φτάνει. Δεν θέλω».
Τα καταφέραμε. Βγαίνουμε από το αμάξι και μου πιάνεις το χέρι «φίλε» ενώ ο νοσοκόμος σε βάζει στο φορείο «ΜΑΡΙΑ; ΜΑΡΙΑ;». Με τρεμάμενη φωνή σου απαντώ «Καλά είναι η Μαρία πρέπει να πας χειρουργείο».
Προσπαθώ να κρύψω τα μάτια μου να μην τα δεις. Όχι «φίλε μου» δεν θα το μάθεις από εμένα, δεν θα το κάνω αυτό εγώ. Εγώ κάνω τη δουλεία μου. Αυτή που ορκίστηκα να κάνω όσο καλύτερα μπορώ.
Τελείωσα. Επιστροφή στη βάση μου. Ο λοχίας δίνει και πάλι τις οδηγίες του «ετοιμάστε το όχημα και έλεγχο όλος ο εξοπλισμός να είναι έτοιμο το όχημα για έξοδο , θα μιλήσουμε για το επεισόδιο το πρωί».
«Φίλε» είσαι ακόμα στο μυαλό μου. Παίρνω τηλέφωνο στο νοσοκομείο «τι έγινε ο Κώστας που είχε το ατύχημα;» ρωτώ.
Η φωνή από το άψυχο ακουστικό μου απαντά « Ο Κώστας είναι τελικά με την αγάπη του και όχι μαζί μας. Ήταν πολλά τα τραύματα και οι αιμορραγία ακατάπαυστη. Έφυγε στο χειρουργείο, δύο ώρες μετά που γιατροί και νοσοκόμοι πάλευαν με νύχια και με δόντια να τον κρατήσουν στη ζωή».
Ο «φίλος» μου ο Κώστας πήγε στη Μαρία με τα όμορφα μάτια. Πόσα όμορφα μάτια πρέπει να θυμάμαι στη ζωή μου; Σε πόσα μάτια θα δω αυτό το φόβο την ώρα που φεύγουν; Γιατί να το βλέπω εγώ;
Ε, φίλοι μου να ξέρετε πως δεν ξεχνάω κανένα ζευγάρι μάτια. Δεν θα τα ξεχάσω ποτέ μέχρι να κλείσω τα δικά μου. Θα σας δω όλους εκεί ψηλά.
Ανώνυμος πυροσβέστης
Πηγή: spyth.blogspot.com
