Ο πόνος, ο σπαραγμός, η αγωνία αποτυπώθηκαν στο πρόσωπό της. Η φωτογραφία της έγινε συνώνυμο με την «κραυγή» και συγκλόνισε όλο τον πλανήτη. Φιλοξενήθηκε στην πρώτη σελίδα των μεγαλύτερων σε κυκλοφορία εφημερίδων και περιοδικών, χαρακτηρίστηκε από το «Time» ως μία από τις καλύτερες λήψεις της χρονιάς 2021.
Η «πρωταγωνίστρια» του καρέ της φρίκης στη φλεγόμενη Βόρεια Εύβοια -που «αιχμαλώτισε» με τον φακό του ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης– η κ. Παναγιώτα (Γιούλα) Νομίδου, στέκεται διακριτικά στο «κύμα» αναγνώρισης που δέχεται. Με τα σημάδια της απελπισίας χαραγμένα στην ψυχή και στη μνήμη της, δεν μπορεί να ξεχάσει εκείνο το μεσημέρι της 8ης Αυγούστου που σπάραξε για βοήθεια λίγο πριν λιποθυμήσει.
Συνάντηση
Ο «Ε.Τ.» της Κυριακής συνάντησε την κ. Παναγιώτα στην Αθήνα, τέσσερις μήνες μετά την απόλυτη καταστροφή της Βόρειας Εύβοιας και ενώ το πρωτοσέλιδο του περιοδικού «Time» ξυπνούσε τον εφιάλτη.
«Ο φωτογράφος, ο Κωνσταντίνος Τσακαλίδης, είπε ότι θέλει να σας ξανασυναντήσει και να απαθανατίσει τη χαρά και την ανακούφιση. Τι θα του λέγατε;» ήταν η πρώτη ερώτηση του «Ε.Τ.» της Κυριακής και η κ. Παναγιώτα, με αφοπλιστική ειλικρίνεια και αμεσότητα, απάντησε: «Οτι είμαι χαρούμενη γιατί δεν χάθηκε ούτε μία ανθρώπινη ζωή!»
Και οι μνήμες ξυπνούν: «Ηταν 7 Αυγούστου. Βλέπαμε τη φωτιά να έρχεται από τη δεξιά πλευρά του βουνού. Δεν περιμέναμε να φτάσει στο χωριό. Πιστεύαμε ότι θα την προλάβουμε. Σε λίγα λεπτά η απογοήτευση ήταν μεγάλη. Ούτε στον χειρότερο εχθρό μας. Στις 2.30 τη νύχτα, μου τηλεφώνησε μία φίλη, να ετοιμάσω κάποια πράγματα στην περίπτωση που αναγκαστούμε να φύγουμε για να σωθούμε. Το ξημέρωμα, είχε κοκκινίσει ο ουρανός. Η φωτιά είχε “καταπιεί” την πλαγιά και προχωρούσε. Με τις μάνικες προσπαθούσαμε να σώσουμε τα σπίτια μας. Ξαφνικά, μας κύκλωσε το μέτωπο. Η φωτιά κατέβηκε από την αριστερή πλευρά. Αρχισα να φωνάζω: “Βοήθεια, καιγόμαστε”. Ηρθαν τα παιδιά που πάλευαν με τις φλόγες και μας έσωσαν. Λιποθύμησα. Οσοι ήταν κοντά έτρεξαν να μου δώσουν πρώτες βοήθειες…».
Η κ. Παναγιώτα συνεχίζει να διηγείται: «Στο Πευκί, είχαν βάλει δύο φεριμπότ και μπορούσαν όσοι είχαν εγκαταλείψει τα σπίτια τους να πάνε εκεί. Είχαν νερό, καρέκλες να καθίσουν, σκεπάσματα. Ξεκινήσαμε με τον άντρα μου για το Πευκί, αλλά οι φλόγες πρόλαβαν και έκοψαν την πρόσβαση. Καιγόταν και το Πευκί! Δεν μπορούσε να περάσει κανείς. Καταφέραμε και πήγαμε στον Νέο Πύργο, όπου μας φιλοξένησε μία οικογένεια φίλων. Τα ρούχα μας – φοράει μαύρα γιατί λίγες μέρες πριν από τη φωτιά έχασε την αδελφή της- είχαν γίνει άσπρα από τις στάχτες. Νωρίς το πρωί ακούω: “Γιούλα! Η φωτογραφία σου είναι σε όλες τις εφημερίδες, σε όλα τα κανάλια. Είναι παντού”. Απάντησα: “Δεν με ενδιαφέρει! Σώθηκε το χωριό μας;”».
«Πόλεμος…»
Ηταν ένας «πόλεμος». «Εφτασαν πυροσβέστες από τη Ρουμανία και από άλλες χώρες προσπαθώντας να τεθεί υπό έλεγχο η φωτιά που συνέχιζε να καίει ανενόχλητη. Γυρίσαμε στις Γούβες. Το σπίτι μας δεν είχε καεί, μόνο πίσω στην αυλή. Ομως, πολλές κατοικίες κάηκαν ολοσχερώς. Επί δεκαπέντε μέρες νομίζαμε ότι το χωριό ήταν ένα απέραντο νεκροταφείο… Τη νύχτα τα αποκαΐδια έκαιγαν και φάνταζαν σαν μικρά καντηλάκια. Κάηκαν τόσες χιλιάδες στρέμματα, αμπέλια, μελίσσια, τα πεύκα, το ρετσίνι και δεν είχαμε απώλεια ούτε ενός ανθρώπου! Μας βοήθησε ο Θεός. Ηταν πολύ δύσκολα τα πράγματα. Τα αεροπλάνα δεν μπορούσαν να πετάξουν, δεν έβλεπαν από τον καπνό. Θυμάμαι ότι πριν από 27 χρόνια είχε μεγάλη πυρκαγιά πάλι στο Καστρί, αλλά δεν ήταν σε καμία περίπτωση αυτή η καταστροφή. Δυστυχώς, η Εύβοια κάηκε σε μία μέρα. Σε μία μέρα έβαλαν 150 φωτιές. Γιατί ήταν “χέρι” αυτό που σκόρπισε την καταστροφή. Kαι δεν ήταν ένα…».
Η κ. Παναγιώτα έχτισε το σπίτι στις Γούβες με τον άντρα της στις αρχές της δεκαετίας του ’80 για να έχουν μια στέγη στην εξοχή για τα συντάξιμα χρόνια τους. «Το αγάπησα το χωριό από την πρώτη στιγμή. Και στις χαρές και στις λύπες είμαι παρούσα».
Τον Δεκαπενταύγουστο, όλοι οι κάτοικοι είχαν πάει στην εκκλησία, που έμεινε ανέγγιχτη από τις πύρινες φλόγες: «Σκεφτήκαμε να βάλουμε κλήρο την εικόνα και να τη χαρίσουμε σε κάτοικο του χωριού γιατί η Παναγία μάς προστάτεψε και κανείς δεν έχασε τη ζωή του από αυτήν την καταστροφή. Θα το πιστέψετε; Τράβηξαν τον κλήρο και έπεσε σ’ εμένα…».
Η αγάπη του κόσμου ήταν απλόχερη, θυμάται η κ. Παναγιώτα: «Εστελναν καθημερινά τρόφιμα, ρούχα. Ο,τι χρειαζόμασταν. Ηταν σαν πανηγύρι».
Η επόμενη μέρα
Πώς πιστεύει ότι θα είναι η επόμενη μέρα: «Περνώντας από τη Χαλκίδα προς τη Βόρεια Εύβοια, η διαδρομή ήταν ένας παράδεισος. Τώρα είναι θρήνος… Πιστεύω όμως ότι το ελληνικό κράτος και οι φορείς θα βοηθήσουν να ξαναγίνει σιγά σιγά. Η Εύβοια θα είναι πάντα ένα στολίδι». Πώς ένιωσε όταν είδε τη φωτογραφία της να γίνεται γνωστή πέρα από τα σύνορα: «Δεν το περίμενα… Εκείνη τη στιγμή φώναζα όχι μόνο για τον εαυτό μου. Για όλο το χωριό. Κι αν θα μπορούσα να ζητήσω κάτι, θέλω να αγαπήσουν τον κόσμο που υποφέρει. Που έχασε τα σπίτια του, τις περιουσίες του, τις δουλειές του. Να τους βοηθήσουν! Και να προσέξουν να μην ξανασυμβεί τέτοια συμφορά».
Η κ. Παναγιώτα ετοιμάζεται να επιστρέψει στις Γούβες. Πρέπει να κάνει τις δουλειές που δεν μπόρεσε το καλοκαίρι, να κλείσει σιγά σιγά τις ανοιχτές πληγές. Εχει όμως και μία παράκληση: Να αποκατασταθεί η γέφυρα στις Γούβες που έπεσε πριν από δύο χρόνια και δυσκολεύεται η πρόσβαση στην περιοχή.
Πηγή: eleftherostypos.gr
