Το Firefighting ενόψει της Διεθνούς Ημέρας Εθελοντισμού 5 Δεκεμβρίου, συνομιλεί με 12 γυναίκες οι οποίες ξεχωρίζουν για το εθελοντικό τους έργο και μας υπενθυμίζουν την αξία της προσφοράς. Η Αναστασία Αδαμοπούλου μας αφηγείται τις δικές της ιστορίες από τα πεδία μάχης δίνοντας ηχηρά μηνύματα για την συμβολή των εθελοντών σε έκτακτες συνθήκες.
by Κωνσταντίνος Μασούρας // Photo Credits: Νεκτάριος Γεροστάθης – Νίκος Σίντος
Πόσα χρόνια ασχολείστε ενεργά με τον εθελοντισμό;
Με τον εθελοντισμό ασχολούμαι από τις 31 Μαρτίου του 2014, σχεδόν 11 χρόνια και υπάγομαι στον 6ο Π.Σ Αθηνών ο οποίος βρίσκεται στο Ολυμπιακό χωριό στην Αττική.
Πόσο εύκολο είναι για μια νέα γυναίκα να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή;
Για μια γυναίκα είναι δύσκολο να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή διότι ουσιαστικά έχει να κάνει με ένα ανδροκρατούμενο επάγγελμα και πολλοί άνδρες συνάδελφοι δύσκολα δίνουν σε μια γυναίκα την ευκαιρία να αποδείξει ότι μπορεί να ανταπεξέλθει σε οποιαδήποτε δυσκολία προκύψει θεωρώντας ότι ένας άντρας μπορεί να το κάνει ενώ μια γυναίκα θα δυσκολευτεί. Βέβαια, στα τόσα χρόνια που είμαι εθελόντρια οι απόψεις αυτές έχουν αρχίσει και μειώνονται καθώς εμείς, οι γυναίκες έχουμε αποδείξει έμπρακτα πως μπορούμε να αντιμετωπίσουμε οποιοδήποτε συμβάν προκύψει εξίσου καλά όπως θα έκανε ένας άντρας.
Τι στερεότυπα αντιμετωπίζει ένας εθελοντής στις μέρες μας;
Τα στερεότυπα που έχει να αντιμετωπίσει ένας εθελοντής, τις περισσότερες φορές προκύπτουν από τους πολίτες. Μια ομάδα πολιτών, όχι όλοι, φοβούνται να μας εμπιστευτούν πλήρως καθώς θεωρούν πως εμείς, οι εθελοντές, δεν ξέρουμε πως να αντιμετωπίσουμε ένα συμβάν, πως δεν είμαστε άρτια εκπαιδευμένοι όπως είναι το μόνιμο προσωπικό του Πυροσβεστικού Σώματος. Εδώ, θα ήθελα να τονίσω πως η μόνη διαφορά που έχουμε με το μόνιμο προσωπικό είναι πως εμείς δεν αμοιβόμαστε χρηματικά και ότι κάνουμε γίνεται οικειοθελώς. Πηγαίνουμε στα ίδια συμβάντα με το μόνιμο προσωπικό, βοηθάμε όλους τους πολίτες που αντιμετωπίζουν κάποιο πρόβλημα, κάνουμε κατασβέσεις πυρκαγιών, πηγαίνουμε σε δύσβατα σημεία για διασώσεις και ο κίνδυνος του να μας συμβεί κάποιο ατύχημα είναι ακριβώς ο ίδιος όπως και του μόνιμου προσωπικού.
Διηγηθείτε μας ένα συμβάν που θα σας συνοδεύει στην εθελοντική σας σταδιοδρομία
Το συμβάν που θα με συνοδεύει στην εθελοντική μου σταδιοδρομία και δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ είναι όταν κληθήκαμε να μεταβούμε σε μια οικία η οποία είχε τυλιχθεί στις φλόγες και μπαίνοντας μέσα έπρεπε να διασώσω ένα καναρινάκι το οποίο ήταν ημιλιππόθυμο λόγω των έντονων καπνών. Εννοείται πως η διάσωση ήταν επιτυχής, περιθαλψαμε το καναρίνι στο σημείο του συμβάντος. Το καναρίνι απέκτησε καινούργια οικογένεια καθώς ένας συνάδελφος το πήρε μαζί του. Ήταν συναισθηματική η όλη στιγμή εκείνη της διάσωσης, της περίθαλψης και πως μια μικρή ψυχή βρήκε ένα νέο σπίτι για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του. Αυτό το συμβάν θα μου μείνει αξέχαστο όσα χρόνια και αν περάσουν.
