Το Firefighting ενόψει της Διεθνούς Ημέρας Εθελοντισμού 5 Δεκεμβρίου, συνομιλεί με 12 γυναίκες οι οποίες ξεχωρίζουν για το εθελοντικό τους έργο και μας υπενθυμίζουν την αξία της προσφοράς. Η Ελίνα Κοψαύτη μας αφηγείται τις δικές της ιστορίες από τα πεδία μάχης δίνοντας ηχηρά μηνύματα για την συμβολή των εθελοντών σε έκτακτες συνθήκες.
by Κωνσταντίνος Μασούρας // Photo Credits: Νεκτάριος Γεροστάθης – Νίκος Σίντος
Πόσα χρόνια ασχολείστε ενεργά με τον εθελοντισμό;
Με τον εθελοντισμό στην πυρόσβεση ασχολούμαι από τον Μάιο του 2021 με την συμμετοχή μου σε τοπική ομάδα δασοπυρόσβεσης και στο Πυροσβεστικό Σώμα από το 2022. Ασχολούμαι όμως και ενεργά σε φιλοζωική εθελοντική ομάδα από το 2016.
Πόσο εύκολο είναι για μια νέα γυναίκα να βρίσκεται στη πρώτη γραμμή;
Είναι τόσο εύκολο όσο και δύσκολο που μπορεί να είναι και για έναν άνδρα στο πεδίο. Οι σωματικές διαφορές μας με των ανδρών, κατά κάποιον τρόπο αλληλοσυμπληρώνονται για ανταποκριθεί το πλήρωμα στις απαιτήσεις του συμβάντος. Ο χρυσός κανόνας είναι να έχεις εμπιστοσύνη στην ομάδα σου για να νιώθεις ασφαλής για να μπορείς να αποδώσεις το 100% των ικανοτήτων σου. Με άλλα λόγια, ο τρόπος λειτουργία της ομάδας είναι αυτό που καθορίζει την ευκολία ή την δυσκολία.
Τι στερεότυπα αντιμετωπίζει ένας εθελοντής στις μέρες μας;
Αυτό είναι μεγάλη κουβέντα. Ο περισσότερος κόσμος στο άκουσμα ότι δεν πληρώνεται ένας εθελοντής, κοιτάει με απορία και η αμέσως επόμενη ερώτησή του είναι «και τότε γιατί το κάνεις;». Στην Ελλάδα εκλείπει η σωστή ενημέρωση για τον ρόλο και το έργο του εθελοντή. Οι πολίτες συχνά θεωρούν ότι οι εθελοντές είναι διαθέσιμοι όλο το εικοσιτετράωρο. Τέλος, όταν βλέπουν γυναίκα εθελοντή, αρκετοί έχουν την τάση να θέλουν να της πάρουν τον σωλήνα και να επιχειρήσουν οι ίδιοι γιατί εμείς «δεν ξέρουμε και δεν μπορούμε».
Διηγηθείτε μας ένα συμβάν που θα σας συνοδεύει στην εθελοντική σας σταδιοδρομία.
Όπως αν όχι όλοι, οι περισσότεροι, μας «σημαδεύει» το πρώτο μας συμβάν. Στην δική μου περίπτωση, η φωτιά της Βαρυμπόμπης τον Αύγουστο του 2021 που ήμουν «φρέσκια» εθελοντής, μόλις 3 μήνες, που κλήθηκα να προστατεύσω τον τόπο μου. Η στιγμή που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι η εικόνα της φωτιάς που «έγλυφε» την μάντρα του σπιτιού μου το οποίο ευτυχώς σώθηκε!
