Άκου, συνάδελφε, Γιάννη. Ενα συγκινητικό κείμενο του Κώστα Αβραμίδη Πυρονόμου, Προϊστάμενου Π.Κ. Σταυρού για την συμπλήρωση 21ος ετών από τον άδικο χαμό του συναδέλφου του Υποπυραγού, Γιάννη Λεμονίδη, που έχασε τη ζωή του στις 20/5/1996 κατά τη διάρκεια επιχείρησης για τον εντοπισμό αγνοούμενου στον ποταμό Στρυμόνα.
Γιάννη τα τελευταία 21 χρόνια, μιλούσα και μιλάω συνεχώς για σένα σε άλλους. Σήμερα θέλω να μιλήσω μαζί σου συνάδελφε, αδελφέ, εκπαιδευτή, επικεφαλής μου, φίλε. Σε ξέρουν όλοι, οι συνάδελφοι, οι συγγενείς, οι φίλοι και οι γνωστοί μου. Σε ξέρουν και οι πολίτες που έρχονται στο γραφείο μου. Βλέπουν την φωτογραφία που βγάλαμε στην σχολή εσύ εγώ κι ο Σίμος και ρωτάνε για σένα. Την έχω δίπλα μου. Κάθε μέρα νιώθω να με κοιτάς και να με ελέγχεις αν κάνω καλά αυτά που μου έμαθες. Ακόμη θυμάμαι το βλέμμα σου όταν σου είπα πως φεύγω από τον Β´ για την Περιφέρεια. Δεν κάθισα πολύ, έφυγα. Μου έμαθες να είμαι Πυροσβέστης Γιάννη. Να πιστεύω πως αυτό που κάνω είναι δώρο θεού, να νιώθω τυχερός που έχω το δικαίωμα κάθε μέρα να προσπαθώ να ¨σώζω ζωές και περιουσίες¨. Μου έμαθες να μη δίνω σημασία στα άλλα, τα μικρά…
Γιάννη έχουμε καιρό να τα πούμε και θέλω να σου πω λίγο για την οικογένεια σου για να μη ξεχαστώ. Να σου πω πως βλέπω συχνά τον Αστέρη και την Μαρία. Τον μικρό, τον Γιάννη, δεν έχω την τύχη να τον γνωρίζω, αλλά μαθαίνω πως είναι καλύτερος από όλους. Σήμερα δίπλα από το σπίτι μου ένας φίλος μου με ρώτησε αν ξέρω τον Λεμονίδη Γιάννη. Τον Πυροσβέστη. Όταν ξεκίνησα και μιλούσα για σένα, με σταμάτησε και μου είπε: ”αυτά που λες είναι σαν να μου περιγράφεις τον Αστέρη”. Τον έχει γνωρίσει σε μια κατασκήνωση και ξεκίνησε αυτός να μου μιλάει για τον ¨μεγάλο¨. Αν μας άκουγες Γιάννη, θα ένιωθες πολύ υπερήφανος. Η Μαρία, εκείνο το μωρό που κρατούσες στο ένα χέρι σου όταν ερχόσουν στον Β´, εργάζεται στην Γραμματεία της Διοίκησης, εκεί που ήταν ο Βαλιάνης. Έχει κερδίσει τον σεβασμό και την αγάπη όλων των συναδέλφων Γιάννη με το χαμόγελο σου, την ευγένεια και την καλοσύνη, που τελικά κατάλαβα πως δεν χάνονται όταν ένας από εμάς βιάζεται να φύγει. Δεν ξέρω αν γνωρίζουν όλοι το μικρό της όνομα, αλλά όλοι γνωρίζουν πως είναι η κόρη σου.
Δεν θα πω περισσότερα για τα παιδιά γιατί ξέρω πως μιλάτε συνέχεια με την Βούλα που δεν έχει χάσει ούτε για μια στιγμή την αξιοπρέπεια και την υπερηφάνεια της θέσης της. Να ξέρεις πως ότι σου λέει για τα παιδιά, είναι αλήθεια.
Γιάννη ξέρω πως θέλεις να σου πω και για την Υπηρεσία που τόσο πολύ αγάπησες και οραματίστηκες. Έχουμε αλλάξει εμείς εδώ κάτω Γιάννη και όταν κάτι αλλάζει, αλλάζει θετικά και αρνητικά. Τώρα έχουμε πολλές Υπηρεσίες στην Ελλάδα. Έχουμε περισσότερα οχήματα, περισσότερους Πυροσβέστες, περισσότερες ειδικές μονάδες που τόσο πάλεψες, ονειρεύτηκες και προσπάθησες για αυτές. Έχουμε εκπαιδεύσεις, φουσκωτά, σύγχρονα διασωστικά, ηλεκτρονικές υπηρεσίες, Έχουμε και περισσότερους Πυροσβέστες που τιμούν τη στολή τους, που προσπαθούν στις καθημερινές μάχες που δίνουμε. Να το ξέρεις Γιάννη, όλοι εμείς που ζήσαμε μαζί σου, προσπαθούμε κάθε μέρα να είμαστε αντάξιοι σου, να εκπαιδεύουμε και να βγάζουμε κι άλλους σαν κι εσένα και το κάνουμε με υπερηφάνεια. Ξέρεις, από αυτή την περηφάνια που δεν ξεπληρώνεται ούτε αγοράζεται με βαθμούς, επιδόματα, χρήματα περιουσίες και άλλα μικρά…
Από αυτή που λιώνει τους πάτους στις αρβύλες και βάφει με αίμα τη στολή.
Δεν θα σου γκρινιάξω, δε θα σου πω για κρίση, περικοπές, ούτε για μισθούς, ούτε για νυχτερινά, ούτε για Σαββατοκύριακα κι αργίες, γιατί μου έμαθες τις γκρίνιες να τις αφήνω πίσω. Άλλωστε ποτέ δεν σε ενδιέφεραν. Αυτό που έχουμε την τύχη και την ευλογία να κάνουμε έλεγες, βρίσκεται πιο ψηλά από τους μικρούς και τα μικρά. Από τα χέρια μας περνάνε ψυχές και για να τις κρατήσει καλά κάποιος από εμάς, πρέπει να σηκωθεί ψηλά, εκεί που δεν ακούγονται οι φωνές των μικρών, όσο δυνατές κι αν είναι. Να ξέρεις πως υπάρχουν ακόμη Πυροσβέστες που πληρώνονται με ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά και ένα δάκρυ Γιάννη.
Γιάννη θέλω να σου πω πολλά αλλά θα σ αφήσω σήμερα, λέγοντάς σου αυτό που ήθελα από την αρχή να σου πω. Άφησες πίσω σου πολλά. Το πιο σημαντικό όμως, είναι πως στο τελευταίο σου συμβάν, μας άφησες με τον πιο τραγικό τρόπο το κυριότερο μάθημα που πρέπει όλοι όσοι έχουμε πλέον την ευθύνη, να διαβάσουμε καλά για να το περάσουμε. Την επιστροφή Γιάννη… Την επιστροφή…Κώστας Αβραμίδης
Πυρονόμος, Προϊστάμενος Π.Κ. Σταυρού.
Υποπυραγός Λεμονίδης Ιωάννης
Γεννήθηκε την 1-5-1955 στη Θεσσαλονίκη. Κατατάχθηκε στο Πυροσβεστικό Σώμα στις 14-8-1979. Υπηρέτησε σε όλους τους Πυροσβεστικούς Σταθμούς της συμπρωτεύουσας και τέλος στη 2η ΕΜΑΚ. Ήταν έγγαμος και πατέρας τριών παιδιών. Στις 20 Μαΐου 1996, σκοτώθηκε σε επιχείρηση διάσωσης αγνοούμενου ατόμου που είχε παρασυρθεί από τα ορμητικά νερά του ποταμού Στρυμόνα, στη θέση Στρυμονικό του Νομού Σερρών.
Πηγη:bloko.gr
